Vanuit Victoria Falls zijn we Botswana binnen gereden. Botswana heeft duidelijk geprofiteerd van hun rijke diamantmijnen en een correcte politieke leiding heeft ervoor gezorgd dat het geld aan de juiste zaken besteed werden. Mooie, nieuwe banen, georganiseerde dorpjes… Het blijft natuurlijk op z’n Afrikaans maar er is een duidelijk verschil met wat we tot nu toe gezien hebben.

Ook hun beleid op Nationale Parken verschilt. Ze bouwen namelijk geen omheiningen er rond met als resultaat dat alle wildlife volledig vrij is. Het zorgde er ook voor dat we een 300km lange “highway” moesten nemen recht door Chobe National Park en dan let wel even op als je deze verkeersborden plots ziet:

De grootste trekpleister in Botswana bevindt zich in het hart van’t land, de grootste binnenlandse delta ter wereld: de Okavango Delta! De Okavango komt het land binnen in het noord-westen van het land en spreidt zich dan uit over honderden, waarschijnlijk zelfs duizenden kanaaltjes, waardoor deze meer dan 200km breed wordt en uiteindelijk verdwijnt in het zand van de Kalahari woestijn.

Zo’n uitgestrektheid kan je natuurlijk alleen maar vatten vanuit de lucht en dus hebben we een vluchtje gemaakt 🙂 :

In het midden van deze delta vind je ook het Moremi Game Reserve, een natuurpark (opnieuw zonder omheiningen) waar de Big 5 te spotten zijn. We bring our 4WD to the test en sturen haar over 130km zanderige wegjes die stilletjes aan modderpoelen worden door de regenval van de voorbije dagen.

Vast komen te zitten in zo’n wild park is geen optie en dus komt Murphy er zich mee moeien.

Gelukkig passeerden er enkele minuten later wat jonge Zuid-Afrikanen die ons uit de put geholpen hebben, letterlijk dan.

Tijd om verder te trekken. We laten ons door een dolle Brit overhalen om een shortcut te nemen recht door de Makgadikgadi zoutvlakte in plaats van de lange, veilige asfaltbaan te nemen. “It’s safer with 2 cars! But because of the rains, we could get stuck and die!” Niet echt geruststellend, maar hij zal wel overdrijven zekers?

Tot we in het midden van de zoutvlakte, op zo’n 100km van enige beschaving, verrast worden door een enorme storm! De stormvloed zorgt voor enorm uitgestrekte overstromingen en maakt van de bovenste 10cm zout een gevaarlijk glibberige schaatsbaan. De 4X4 wordt tot het uiterste gedreven en mijn 4WD-skills serieus aangescherpt.

Na serieus wat gevloek en toch enkele angstdruppels bereiken we het middenste van de zoutwoestijn waar een klein tentenkamp is opgericht. De keuze: even wat meer betalen voor een opgestelde tent met een deftig bed of ons eigen tentje beginnen opstellen in deze modder om misschien overstroomd te worden in het midden van de nacht… euh… uiteraard 🙂

De hele nacht regent het! En wanneer we ’s morgens de tent uitkruipen blijft het gieten. 10u non-stop regen in een enorme vlakte zorgt voor overstroming waar je het einde niet van kan zien. Niet zo enorm diep (30-40cm), maar je ziet niets van waar juist de weg zich bevindt. We zitten dus vast en in een straal van 100km rond ons… niets…

Gelukkig ging net die dag één van de mannen van de controlepost terug naar huis om provisie te gaan halen en hij is wel gewoon om in zo’n condities te rijden, alhoewel hij er toch ook geen gerust hart op had. Gedurende 5 tandenknarsende, zenuwslopende uren volgen we zijn wagen aan 20km/u door de overstroomde vlakte waar het water soms wel tot bijna een meter hoog komt. We dachten vaak dat we er niet zouden doorkomen, maar we hebben het dan toch gehaald! Enkele sfeerbeelden…

Onze Big5 was nog niet compleet. We hadden nog steeds geen neushoorn gespot in the wild en dus maakten we een tussenstop in het Khama Rhino Sanctuary, een “klein” reservaat waar ze neushoorns proberen te redden van hun ondergang.

Verder konden we niet gaan, dus besloten we om terug richting Malawi te steken, recht door Zimbabwe. Veel tijd om te stoppen hadden we niet, maar omwille van autoproblemen kwamen we 5 dagen vast te zitten in de hoofdstad, Harare.

Zimbabwe heeft duidelijk op een bepaald ogenblik in de jaren ’80 bovenaan de Afrikaanse economieën geprijkt, maar heeft sindsdien een drastische inflatie gekend van zelfs meer dan 1.000% dat hun munt werkelijk waardeloos gemaakt heeft. Hierdoor gebruiken ze nu al enkele jaren de US Dollar waardoor alles weer stilletjes aan beter gaat. Die vroegere roem, de teleurgang en het nieuwe herstel kan je duidelijk zien wanneer je door het land rijdt, wat het heel apart maakt.

Onrust in Mozambique dwingt ons een omtoer te maken van zo’n 1.500km via Zambia, maar vooraleer echt definitief terug te keren, kiezen we ervoor van nog te genieten van de wilde natuur in Lower Zambezi National Park. De Zambezi rivier kronkelt hier door prachtige natuurgebieden en weelderige wild life kan gespot worden op z’n oevers.

En dan is het moment echt gekomen om terug te keren, niet alleen naar Malawi, maar ook terug naar België. Na nog een afscheidsmoment in Phalombe, wachten er ons nog de laatste 350km naar Lilongwe, waar we de vlieger zullen pakken richting Brussel EN waar een Nederlandse jongedame ons staat op te wachten om onze wagen over te kopen. “Perfect!” dachten we tot plots “BOEM!!”, Murphy er zich nog eens mee kwam moeien.

Op zo’n 140km van het einde zorgt een klapband nog voor een kapotte bumper, een verwrongen kofferdeur en wat schade aan de carrosserie. “Pas de problème, c’est l’Afrique !” Met wat naald en draad wordt alles netjes op z’n plek gezet en een dag later wordt de auto toch verkocht zoals voorzien.

Eenmaal in Zaventem werden we opgewacht door een heel feestcomité van vrienden en familie, wat niet alleen ons hart enorm warm gemaakt heeft, maar ook de rest en dat was wel nodig! Enorm bedankt, allemaal!!!

En zo kwam er een einde aan ons Afrikaans avontuur en konden we dan opnieuw genieten van enkele zeer belangrijke zaken van’t leven…

La p’tite Lise, het eerste kleinkind in de familie Rémion

Titouan, het metekindje van Marie-Do

No explanation needed…

Il était grand temps pour nous de quitter Lilongwe et notre Malawi et de partir à l’aventure dans d’autres countrées.

Jour 1: 7 heures de route au programme –

Notre destination: South Luangwa National Park – mais d’abord, il faut passer la frontière Malawi-Zambie 🙂 Le passage d’un pays à l’autre se passe super bien et avec le sourire, on change quelques Kwacha Malawiens pour quelques Kwachas Zambien et hop, c’est parti! Hello la Zambie!

Premier constat: le niveau de développement est plus élevé et la population est nettement moins dense. Au Malawi, on croisait un village tous les 10 ou 20km et des milliers de gens à pieds ou à vélo sur la route, ici, parfois plus de 60km sans voir personne! Avantage: on s’enfile les km rapidement. Inconvénient: quand on a faim… bein… on a faim… pas de street food en bord de route.

Les quelques jours d’après: South Luangwa National Park

On se prend un petit logement au bord de la rivière Luangwa, on choisi le moins cher, le reste, c’est plutot luxe… A l’arrivée, nous sommes prévenus: “Ici, tout les soirs, on a des animaux qui passent dans le camp, surtout les éléphants et les hippos. Donc, quand la nuit tombe, vous devez être accompagné par un garde quand vous vous déplacez. Je suis soulagée de ne pas dormir sous tente… moi qui doit faire pipi 2 fois par nuit? :s

Lendemain matin, Tijs & moi décidons de faire un self-drive, si les autres savent trouver les animaux, je vois pas pourquoi nous on les trouverait pas. Sauf que le parc fait 9000ha 🙂 On est directement chanceux: croco, hippos, biches, singes, buffles, éléphants, zèbres et même giraffes, mais pas de lions… Après 5heures de conduite non stop, on décide d’abandonner et de rentrer au camp pour manger un bout. De toute façon, à 16h, on a un ‘night drive’ de prévu avec un guide 🙂

Alors que nous sommes sur le trajet du retour, transpirants et affamés, quelque chose attire notre attention: au bord de la route, sous un arbre, 3 lions font la sieste!! Chance énorme!

A 16h donc, on part en ‘night drive’ avec une jeep de touriste surélevée et ouverte pour un contact plus proche avec les animaux… aha… et accompagnés d’un aventurier/organisateur de voyage canadien de type Indiana Jones surexité.

Alors que toutes les autres jeep partent pour le tour habituel, le canadien nous propose de partir directement la ou sont les lions et les léopards. “The other animals are beautiful too”, dit-il “but I’m mostly interested by the big cats”. Ok, fine!

Et on a eu raison! Résultat: 15 minutes passées sous un arbre à observer un léopard dévorant sa pauvre proie, sur sa branche haut perchée! Autour de nous: le coucher du soleil et le silence… seul le craquement des os de l’impala sous les dents pointues du léopard…

Au retour, dans le noir, on recroise les 3 lions du matin, avec 5 phares de 5 jeep de touristes braqués sur eux…

Le soir, de retour au camps, l’aventure ne fait que commencée… Hollandais VS éléphants: 0 – 2.

Nous rencontrons nos voisins de dortoirs: Marlou et Remco, ils voyagent 5 mois en Afrique avec les transports en commun (respect).

Ils nous racontent qu’alors qu’ils entamnaient un petit souper romantique, quelques éléphants se sont invités à la table dans le silence le plus totalet les ont pris par surprise. Ils ont du prendre la fuite, leurs repas a été engloutis et leurs sac à dos piétiné… Ils sont sous le choc.

Comme on est sympa, on les invitent à boire quelques verre de vins avec nous, ainsi que le canadien fou et son collègue de Zambie.

Les bouteilles s’enchainent, les discussions fusent, les rires, … jusqu’a ce que le garde vienne nous prévenir: “Il y a des éléphants dans le camps”. Hop, les 2 hollandais, presque sous la table… on rigolait bien en observant les éléphants et on était sous le charme du mini bébé éléphant quand soudain on entends des bruits de destruction… je me tourne vers Tijs “C’est pas notre chambre ça?” et la Marlou se tourne: “Non, C’est la nôtre!”.

Ils avaient laissé des fruits dans leurs chambres, les éléphants ont tout ravagé… leçon du jour: il n’existe aucun obstacle entre un éléphant et la bouffe.

Vanaf dan gaat het alleen nog maar naar beneden… letterlijk dan. We springen in de wagen om zuidwaarts naar de hoofdstad, Lusaka, te rijden. Onderweg zien we waarom men Zambië “The Real Africa” noemt. We rijden door tientallen kilometers van ongerepte, wilde, Afrikaanse natuur waar je elk moment een kudde olifanten zou verwachten. Jammer genoeg heeft de jarenlange stroperij deze prachtige wildlife uitgemoord.

7 uur later: Lusaka! En wow! Zijn we nog steeds in Afrika? 2 rijvaksbanen, gescheiden door een middenberm, moderne gebouwen, enorme shopping “malls”, links en rechts grote billboards met reclame of sensibilisatiecampagnes omtrent aids… We worden achterover geslaan door de moderniteit en ordelijkheid van deze grootstad. Het is duidelijk dat Zambië een stevig stapje voor staat op Malawi!

Maar het blijft een Afrikaanse stad en dus valt er eigenlijk weinig te zien en beleven. Enkel de Crocodile Farm vonden we wel de moeite om even te bezoeken. Hier kweken ze wereld’s grootste krokodil: de Nijlkrokodil.

Van daaruit gingen we verder door naar het meest zuidelijke punt van Zambië, naar het beruchte Livingstone, vlakbij de Victoria Falls, één der natuurlijk wereldwonderen en de grootste watervallen ter wereld. We ontmoeten opnieuw onze Nederlandse vrienden, Marlou en Remco, en trekken met hen op ontdekkingstocht.

De Falls liggen op de grens met Zimbabwe en je kan ze dus aan beide zijden van de grens bezichtigen. Eén nadeel echter… we zijn op het einde van het droogseizoen en dus staat de waterval relatief “droog”.

Van aan de Zambië kant valt er weinig te zien. Je kan de “main falls” in de verte zien, maar de Zambië kant staat zo goed als droog. Maaaaaaar je kan er wel gaan zwemmen in de Devil’s Pool: een natuurlijk gevormde “pool” op de rand van de waterval vlak naast de Main falls en dat is echt wel kicken 🙂

De grens tussen de 2 landen wordt gemarkeerd door een enorme canyon. De brug hierover, ook wel gekend als “Nomansland” daar het tussen de 2 landen ligt, staat bekend als één van de toplocaties voor bungee jumpers. Wij passen vriendelijk, maar deze 71-jarige man ervaarde de kick van z’n leven:

Uiteindelijk bleven we op vlak van Victoria Falls wat op onze honger zitten. We beslissen dan maar om de waterval ook te gaan bezichtigen aan de Zimbabwe zijde, ondanks de bijhorende visum-kosten. En wow! Daar krijg je dan waar voor je geld!

De volgende dag lieten we Zambië en Zimbabwe achter ons liggen (for now) en beginnen we aan een nieuw hoofdstuk: Botswana!

Hello la Belgique!

Comme vous le savez nous avons terminé notre travail et remis notre magnifique rapport! Il était donc grand temps pour nous de partir à la découverte de nouveaux horizons. Première partie: le Nord du Malawi en 10 jours 🙂

On the road again… Het eerste traject brengt ons in 4,5u zo’n 350km verder. Met een maximum toegelaten snelheid van 80km/u is dat geen slecht gemiddelde 🙂

Eerste stop: Kande Beach aan Lake Malawi met een slordige 35° :p

Rainy season in Malawi… not easy… :p

Après une journée de glande, on change de décor et on reprend la route pour aller à Livingstonia. Non pas LE Livingstone que tout le monde connait, mais bien un petit village haut perché sur un rocher avec vue sur le lac !

Comme toujours en voyagant en Afrique, il faut compter les heures perdues pour cause de routes bloquées; ici, un énorme camion barre la route, entre autre à 3 voitures de locaux, un overland truck avec 20 Italiens et un camion de livraison Coca-Cola. Patience les gars… 🙂 Heureusement avec notre p’tite 4×4, on passe partout 🙂

In Kandewe vind je de Zuwurugu Hanging Bridge: een hangbrug gemaakt van gevlochten riet boven de South Rukuru River in 1904 en deel van de Cultural Heritage sites.

De brug wordt nog alle dagen gebruikt door de locals om de rivier over te steken.

De uitermate hatelijke en zeer irritante snelheidsbrekers hier zichtbaar in de linker onderhoek.

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zegt men. Dit geldt voor 100% in dit geval! De laatste 15km voor Livingstonia wacht er ons een helse “weg” vol rotsen en stenen :s De 4×4 wordt ingeschakeld en zwaar op de proef gesteld.

… maar het uitzicht op Lake Malawi maakt veel goed;)

Arrivé au Mushroom Farm, camping peace & love au bord de la falaise.

A room with a view 🙂

Ambiance peace & love, hamac, bouffe bio et plein de hippies qui fument des joints…

Petite visite des chutes d’eau Manchewe qui décorent la vallée du Rifte avec une hauteur de 125m, guidés par 2 enfants qui se sont un peu imposés mais nous ont guidé comme des dieux.

Barrière de sécurité… ? Hein? Quoi ça?

“Don’t go there madame, a white tourist like you died here”… aha… ok

Après un petit lunch succulent sur fond de musique chill et d’odeur de shit, il est temps de reprendre la route… PAS EVIDENT!

Mais magnifique…

Sur la route, malheureusement, beaucoup de feu de fôret. Plusieurs raisons pour ça: la première, c’est que les gens brulent leurs champs à cette période, juste avant la saison des pluie et bien sur, un incendie, ça ne se controle pas. La deuxième, c’est que les gens dépendant tous de bois pour cuisiner, vivre et se faire un peu de revenu. Consequence: déforestation!

Voila notre camps pour les 2 prochains jours: le Nyika plateau est un parc national magnifique, surprennant et paisible, on campe ici!

Petite ballade en voiture au coucher du soleil.

L’Afrique nous surprend tous les jours!

Juste Tijs, moi, la voiture et les animaux! Extra!

La majestueuse roan antilope

Incroyable! Pour la première fois depuis des mois… on a eu froid! L’occasion de se blottir l’un contre l’autre sous la tente 🙂

I’m the queen of the world!!!!

On se croyait un peu dans les Highlands d’écosse… jusqu’à ce qu’on ait croisé les zèbres… pas très scottish tout ça 😉

Lorsqu’on décide quand même de quitter notre véhicule pour une mini mini ballade, on reçoit directement un petit rappel, on est sur le territoire de chasse des Hyènes et léopards et ça, c’est pas pour déconner…

RIP monsieur le zèbre.
“Tijs, moi, je veux retourner à la voiture, genre: immédiatement!”

La famille Pumba est là aussi…

Bon, comme on est devenu un peu mou de la fesse, on s’est dit qu’un peu de VVT allait nous faire le plus grand bien! Et bien… on a souffert les enfants!

Dernier coucher de soleil pour cloturer ces deux jours de nature, d’étoiles, de silence et d’aventure extra.

et ce qui devait arriver, arriva!
One down, three to go…

Superman en action

Et après l’un, bein, c’est l’autre 🙂
Direction garage de Mzuzu pour un check un peu plus approfondi des pneus… on est en ville, profitons en.

Déforestation – la suite: jamais j’aurais pensé dire ça, mais je comprends aujourd’hui, les gens qui s’enchaine aux arbres et luttent corps et âmes pour la protection et conservation des fôrets… traversant ce paysage, j’ai l’impression d’être dans un scénario catastrope et de toucher le début de la fin…
[Faisons attention dans nos gestes quotidiens, de réduire au mieux les dégats et prennons conscience de l’impacte de nos actes sur notre environnement, notre planète et notre future…]

Dernière étappe avant le retour à Lilongwe: Le Vwaza Forest Reserve, un peu les ardennes et un petit bed & breakfast tenus par un couple british, un beau jardin, un lac protégé, milles balades et un camping vide… qui ne demande qu’à nous accueillir.

To catch a leopard, you must act like one 😉

Sunset walk

Toi, la bonbonne à gaz, moi le feu? Toi, les légumes, moi le riz? Et c’est comme ça tous les soirs, avec un petit verre de vin rouge dans un goblet en plastic vert 😉 Nous, on adore!!!

Do you think I could see my house from up there? :p

Nee nee, ikke bang??! Ik ben keihard op mijn gemak, zelfs wanneer da hier keiveel beweegt!

The road to nowhere…

Programma van de dag: chillen in’t zonneke!

Gecko vs fly :

1 – 0 !

Aan deze kant is ons keukentje …

… en aan deze kant, mijn kast 🙂

Et voilà, back on the road to Lilongwe and the end of our first part! Volgende étappe : Morgen trekken we naar Zambia !

Envie de voir le résultat de notre travail ? Ou d’en savoir plus sur notre projet ? Cliquez ici !! 🙂

Zin om het resultaat van ons werk hier in Malawi te zien? Of meer te weten over ons project? Klik hier!! 🙂

—————————————-

From July till October 2013, we conducted a field research mandated by Ekari Foundation. The goal was to see if there is any room for a Sustainable Livelihood Program like Ekari Foundation would like to launch in 2014.

In a first phase, we visited all the families from all the Ekari beneficiaries to see where and how they live, where their garden is located, what they are growing and how much thay harvest each year.

The second phase brought us into the local markets and trading centers to see how they’re organized, what they’re selling and which opportunities might be waiting.

During the third and last phase, we met with all the government institutions and NGOs that are active in Phalombe district or that could serve as a good example. The goal here was to see how we could learn from their experiences and if a collaboration would be possible.

We hope this report will serve Ekari Foundation and to who ever would like to know more about the living conditions and agricultural practices in Phalombe District.

We zijn reeds aan het einde van missie in Malawi en we hebben het geluk gehad van een prachtige bibliotheek te kunnen schenken aan de Ekari-studenten, de avond voor ons vertrek uit Phalombe.

Er bevinden zich reeds 66 boeken in de bibliotheek, waarvan iets meer dan helft gloednieuwe boeken. Gecategoriseerd van makkelijk onderaan tot gevorderd bovenaan met iets uit alle genres: romans, thriller en liefdesverhalen, maar ook The Alchemist, Economics in Malawi, Roald Dahl, 100 African Heroes en veel meer, met een kleine typisch Belgische verrassing dat jullie samen met de andere foto’s kunnen ontdekken.

Er blijft nog wat budget over, dus gaan we hier in Lilongwe op zoek naar nog meer literatuur! 🙂

Dit kon enkel gebeuren dankzij jullie bijdragen dus uitermate bedankt voor jullie steun!!!!