Vanuit Victoria Falls zijn we Botswana binnen gereden. Botswana heeft duidelijk geprofiteerd van hun rijke diamantmijnen en een correcte politieke leiding heeft ervoor gezorgd dat het geld aan de juiste zaken besteed werden. Mooie, nieuwe banen, georganiseerde dorpjes… Het blijft natuurlijk op z’n Afrikaans maar er is een duidelijk verschil met wat we tot nu toe gezien hebben.

Ook hun beleid op Nationale Parken verschilt. Ze bouwen namelijk geen omheiningen er rond met als resultaat dat alle wildlife volledig vrij is. Het zorgde er ook voor dat we een 300km lange “highway” moesten nemen recht door Chobe National Park en dan let wel even op als je deze verkeersborden plots ziet:

De grootste trekpleister in Botswana bevindt zich in het hart van’t land, de grootste binnenlandse delta ter wereld: de Okavango Delta! De Okavango komt het land binnen in het noord-westen van het land en spreidt zich dan uit over honderden, waarschijnlijk zelfs duizenden kanaaltjes, waardoor deze meer dan 200km breed wordt en uiteindelijk verdwijnt in het zand van de Kalahari woestijn.

Zo’n uitgestrektheid kan je natuurlijk alleen maar vatten vanuit de lucht en dus hebben we een vluchtje gemaakt 🙂 :

In het midden van deze delta vind je ook het Moremi Game Reserve, een natuurpark (opnieuw zonder omheiningen) waar de Big 5 te spotten zijn. We bring our 4WD to the test en sturen haar over 130km zanderige wegjes die stilletjes aan modderpoelen worden door de regenval van de voorbije dagen.

Vast komen te zitten in zo’n wild park is geen optie en dus komt Murphy er zich mee moeien.

Gelukkig passeerden er enkele minuten later wat jonge Zuid-Afrikanen die ons uit de put geholpen hebben, letterlijk dan.

Tijd om verder te trekken. We laten ons door een dolle Brit overhalen om een shortcut te nemen recht door de Makgadikgadi zoutvlakte in plaats van de lange, veilige asfaltbaan te nemen. “It’s safer with 2 cars! But because of the rains, we could get stuck and die!” Niet echt geruststellend, maar hij zal wel overdrijven zekers?

Tot we in het midden van de zoutvlakte, op zo’n 100km van enige beschaving, verrast worden door een enorme storm! De stormvloed zorgt voor enorm uitgestrekte overstromingen en maakt van de bovenste 10cm zout een gevaarlijk glibberige schaatsbaan. De 4X4 wordt tot het uiterste gedreven en mijn 4WD-skills serieus aangescherpt.

Na serieus wat gevloek en toch enkele angstdruppels bereiken we het middenste van de zoutwoestijn waar een klein tentenkamp is opgericht. De keuze: even wat meer betalen voor een opgestelde tent met een deftig bed of ons eigen tentje beginnen opstellen in deze modder om misschien overstroomd te worden in het midden van de nacht… euh… uiteraard 🙂

De hele nacht regent het! En wanneer we ’s morgens de tent uitkruipen blijft het gieten. 10u non-stop regen in een enorme vlakte zorgt voor overstroming waar je het einde niet van kan zien. Niet zo enorm diep (30-40cm), maar je ziet niets van waar juist de weg zich bevindt. We zitten dus vast en in een straal van 100km rond ons… niets…

Gelukkig ging net die dag één van de mannen van de controlepost terug naar huis om provisie te gaan halen en hij is wel gewoon om in zo’n condities te rijden, alhoewel hij er toch ook geen gerust hart op had. Gedurende 5 tandenknarsende, zenuwslopende uren volgen we zijn wagen aan 20km/u door de overstroomde vlakte waar het water soms wel tot bijna een meter hoog komt. We dachten vaak dat we er niet zouden doorkomen, maar we hebben het dan toch gehaald! Enkele sfeerbeelden…

Onze Big5 was nog niet compleet. We hadden nog steeds geen neushoorn gespot in the wild en dus maakten we een tussenstop in het Khama Rhino Sanctuary, een “klein” reservaat waar ze neushoorns proberen te redden van hun ondergang.

Verder konden we niet gaan, dus besloten we om terug richting Malawi te steken, recht door Zimbabwe. Veel tijd om te stoppen hadden we niet, maar omwille van autoproblemen kwamen we 5 dagen vast te zitten in de hoofdstad, Harare.

Zimbabwe heeft duidelijk op een bepaald ogenblik in de jaren ’80 bovenaan de Afrikaanse economieën geprijkt, maar heeft sindsdien een drastische inflatie gekend van zelfs meer dan 1.000% dat hun munt werkelijk waardeloos gemaakt heeft. Hierdoor gebruiken ze nu al enkele jaren de US Dollar waardoor alles weer stilletjes aan beter gaat. Die vroegere roem, de teleurgang en het nieuwe herstel kan je duidelijk zien wanneer je door het land rijdt, wat het heel apart maakt.

Onrust in Mozambique dwingt ons een omtoer te maken van zo’n 1.500km via Zambia, maar vooraleer echt definitief terug te keren, kiezen we ervoor van nog te genieten van de wilde natuur in Lower Zambezi National Park. De Zambezi rivier kronkelt hier door prachtige natuurgebieden en weelderige wild life kan gespot worden op z’n oevers.

En dan is het moment echt gekomen om terug te keren, niet alleen naar Malawi, maar ook terug naar België. Na nog een afscheidsmoment in Phalombe, wachten er ons nog de laatste 350km naar Lilongwe, waar we de vlieger zullen pakken richting Brussel EN waar een Nederlandse jongedame ons staat op te wachten om onze wagen over te kopen. “Perfect!” dachten we tot plots “BOEM!!”, Murphy er zich nog eens mee kwam moeien.

Op zo’n 140km van het einde zorgt een klapband nog voor een kapotte bumper, een verwrongen kofferdeur en wat schade aan de carrosserie. “Pas de problème, c’est l’Afrique !” Met wat naald en draad wordt alles netjes op z’n plek gezet en een dag later wordt de auto toch verkocht zoals voorzien.

Eenmaal in Zaventem werden we opgewacht door een heel feestcomité van vrienden en familie, wat niet alleen ons hart enorm warm gemaakt heeft, maar ook de rest en dat was wel nodig! Enorm bedankt, allemaal!!!

En zo kwam er een einde aan ons Afrikaans avontuur en konden we dan opnieuw genieten van enkele zeer belangrijke zaken van’t leven…

La p’tite Lise, het eerste kleinkind in de familie Rémion

Titouan, het metekindje van Marie-Do

No explanation needed…

Il était grand temps pour nous de quitter Lilongwe et notre Malawi et de partir à l’aventure dans d’autres countrées.

Jour 1: 7 heures de route au programme –

Notre destination: South Luangwa National Park – mais d’abord, il faut passer la frontière Malawi-Zambie 🙂 Le passage d’un pays à l’autre se passe super bien et avec le sourire, on change quelques Kwacha Malawiens pour quelques Kwachas Zambien et hop, c’est parti! Hello la Zambie!

Premier constat: le niveau de développement est plus élevé et la population est nettement moins dense. Au Malawi, on croisait un village tous les 10 ou 20km et des milliers de gens à pieds ou à vélo sur la route, ici, parfois plus de 60km sans voir personne! Avantage: on s’enfile les km rapidement. Inconvénient: quand on a faim… bein… on a faim… pas de street food en bord de route.

Les quelques jours d’après: South Luangwa National Park

On se prend un petit logement au bord de la rivière Luangwa, on choisi le moins cher, le reste, c’est plutot luxe… A l’arrivée, nous sommes prévenus: “Ici, tout les soirs, on a des animaux qui passent dans le camp, surtout les éléphants et les hippos. Donc, quand la nuit tombe, vous devez être accompagné par un garde quand vous vous déplacez. Je suis soulagée de ne pas dormir sous tente… moi qui doit faire pipi 2 fois par nuit? :s

Lendemain matin, Tijs & moi décidons de faire un self-drive, si les autres savent trouver les animaux, je vois pas pourquoi nous on les trouverait pas. Sauf que le parc fait 9000ha 🙂 On est directement chanceux: croco, hippos, biches, singes, buffles, éléphants, zèbres et même giraffes, mais pas de lions… Après 5heures de conduite non stop, on décide d’abandonner et de rentrer au camp pour manger un bout. De toute façon, à 16h, on a un ‘night drive’ de prévu avec un guide 🙂

Alors que nous sommes sur le trajet du retour, transpirants et affamés, quelque chose attire notre attention: au bord de la route, sous un arbre, 3 lions font la sieste!! Chance énorme!

A 16h donc, on part en ‘night drive’ avec une jeep de touriste surélevée et ouverte pour un contact plus proche avec les animaux… aha… et accompagnés d’un aventurier/organisateur de voyage canadien de type Indiana Jones surexité.

Alors que toutes les autres jeep partent pour le tour habituel, le canadien nous propose de partir directement la ou sont les lions et les léopards. “The other animals are beautiful too”, dit-il “but I’m mostly interested by the big cats”. Ok, fine!

Et on a eu raison! Résultat: 15 minutes passées sous un arbre à observer un léopard dévorant sa pauvre proie, sur sa branche haut perchée! Autour de nous: le coucher du soleil et le silence… seul le craquement des os de l’impala sous les dents pointues du léopard…

Au retour, dans le noir, on recroise les 3 lions du matin, avec 5 phares de 5 jeep de touristes braqués sur eux…

Le soir, de retour au camps, l’aventure ne fait que commencée… Hollandais VS éléphants: 0 – 2.

Nous rencontrons nos voisins de dortoirs: Marlou et Remco, ils voyagent 5 mois en Afrique avec les transports en commun (respect).

Ils nous racontent qu’alors qu’ils entamnaient un petit souper romantique, quelques éléphants se sont invités à la table dans le silence le plus totalet les ont pris par surprise. Ils ont du prendre la fuite, leurs repas a été engloutis et leurs sac à dos piétiné… Ils sont sous le choc.

Comme on est sympa, on les invitent à boire quelques verre de vins avec nous, ainsi que le canadien fou et son collègue de Zambie.

Les bouteilles s’enchainent, les discussions fusent, les rires, … jusqu’a ce que le garde vienne nous prévenir: “Il y a des éléphants dans le camps”. Hop, les 2 hollandais, presque sous la table… on rigolait bien en observant les éléphants et on était sous le charme du mini bébé éléphant quand soudain on entends des bruits de destruction… je me tourne vers Tijs “C’est pas notre chambre ça?” et la Marlou se tourne: “Non, C’est la nôtre!”.

Ils avaient laissé des fruits dans leurs chambres, les éléphants ont tout ravagé… leçon du jour: il n’existe aucun obstacle entre un éléphant et la bouffe.

Vanaf dan gaat het alleen nog maar naar beneden… letterlijk dan. We springen in de wagen om zuidwaarts naar de hoofdstad, Lusaka, te rijden. Onderweg zien we waarom men Zambië “The Real Africa” noemt. We rijden door tientallen kilometers van ongerepte, wilde, Afrikaanse natuur waar je elk moment een kudde olifanten zou verwachten. Jammer genoeg heeft de jarenlange stroperij deze prachtige wildlife uitgemoord.

7 uur later: Lusaka! En wow! Zijn we nog steeds in Afrika? 2 rijvaksbanen, gescheiden door een middenberm, moderne gebouwen, enorme shopping “malls”, links en rechts grote billboards met reclame of sensibilisatiecampagnes omtrent aids… We worden achterover geslaan door de moderniteit en ordelijkheid van deze grootstad. Het is duidelijk dat Zambië een stevig stapje voor staat op Malawi!

Maar het blijft een Afrikaanse stad en dus valt er eigenlijk weinig te zien en beleven. Enkel de Crocodile Farm vonden we wel de moeite om even te bezoeken. Hier kweken ze wereld’s grootste krokodil: de Nijlkrokodil.

Van daaruit gingen we verder door naar het meest zuidelijke punt van Zambië, naar het beruchte Livingstone, vlakbij de Victoria Falls, één der natuurlijk wereldwonderen en de grootste watervallen ter wereld. We ontmoeten opnieuw onze Nederlandse vrienden, Marlou en Remco, en trekken met hen op ontdekkingstocht.

De Falls liggen op de grens met Zimbabwe en je kan ze dus aan beide zijden van de grens bezichtigen. Eén nadeel echter… we zijn op het einde van het droogseizoen en dus staat de waterval relatief “droog”.

Van aan de Zambië kant valt er weinig te zien. Je kan de “main falls” in de verte zien, maar de Zambië kant staat zo goed als droog. Maaaaaaar je kan er wel gaan zwemmen in de Devil’s Pool: een natuurlijk gevormde “pool” op de rand van de waterval vlak naast de Main falls en dat is echt wel kicken 🙂

De grens tussen de 2 landen wordt gemarkeerd door een enorme canyon. De brug hierover, ook wel gekend als “Nomansland” daar het tussen de 2 landen ligt, staat bekend als één van de toplocaties voor bungee jumpers. Wij passen vriendelijk, maar deze 71-jarige man ervaarde de kick van z’n leven:

Uiteindelijk bleven we op vlak van Victoria Falls wat op onze honger zitten. We beslissen dan maar om de waterval ook te gaan bezichtigen aan de Zimbabwe zijde, ondanks de bijhorende visum-kosten. En wow! Daar krijg je dan waar voor je geld!

De volgende dag lieten we Zambië en Zimbabwe achter ons liggen (for now) en beginnen we aan een nieuw hoofdstuk: Botswana!

Envie de voir le résultat de notre travail ? Ou d’en savoir plus sur notre projet ? Cliquez ici !! 🙂

Zin om het resultaat van ons werk hier in Malawi te zien? Of meer te weten over ons project? Klik hier!! 🙂

—————————————-

From July till October 2013, we conducted a field research mandated by Ekari Foundation. The goal was to see if there is any room for a Sustainable Livelihood Program like Ekari Foundation would like to launch in 2014.

In a first phase, we visited all the families from all the Ekari beneficiaries to see where and how they live, where their garden is located, what they are growing and how much thay harvest each year.

The second phase brought us into the local markets and trading centers to see how they’re organized, what they’re selling and which opportunities might be waiting.

During the third and last phase, we met with all the government institutions and NGOs that are active in Phalombe district or that could serve as a good example. The goal here was to see how we could learn from their experiences and if a collaboration would be possible.

We hope this report will serve Ekari Foundation and to who ever would like to know more about the living conditions and agricultural practices in Phalombe District.

We zijn reeds aan het einde van missie in Malawi en we hebben het geluk gehad van een prachtige bibliotheek te kunnen schenken aan de Ekari-studenten, de avond voor ons vertrek uit Phalombe.

Er bevinden zich reeds 66 boeken in de bibliotheek, waarvan iets meer dan helft gloednieuwe boeken. Gecategoriseerd van makkelijk onderaan tot gevorderd bovenaan met iets uit alle genres: romans, thriller en liefdesverhalen, maar ook The Alchemist, Economics in Malawi, Roald Dahl, 100 African Heroes en veel meer, met een kleine typisch Belgische verrassing dat jullie samen met de andere foto’s kunnen ontdekken.

Er blijft nog wat budget over, dus gaan we hier in Lilongwe op zoek naar nog meer literatuur! 🙂

Dit kon enkel gebeuren dankzij jullie bijdragen dus uitermate bedankt voor jullie steun!!!!

Nous avons décidé de lancer un mini projet pour contribuer à notre manière à l’amélioration de la qualité de vie des étudiants soutenus par Ekari Foundation. Cliquez ici pour une petite explication et le moyen, si vous le souhaitez, d’y contribuer. Merci!

We hebben besloten een klein projectje op te starten om, op ons manier, ook bij te dragen aan het verbeteren van de levensomstandigheden van de studenten die Ekari ondersteunt. Klik hier voor een korte uitleg en ook een manier voor jullie om bij te dragen als jullie dat wensen natuurlijk. Bedankt!