Vanuit Victoria Falls zijn we Botswana binnen gereden. Botswana heeft duidelijk geprofiteerd van hun rijke diamantmijnen en een correcte politieke leiding heeft ervoor gezorgd dat het geld aan de juiste zaken besteed werden. Mooie, nieuwe banen, georganiseerde dorpjes… Het blijft natuurlijk op z’n Afrikaans maar er is een duidelijk verschil met wat we tot nu toe gezien hebben.
Ook hun beleid op Nationale Parken verschilt. Ze bouwen namelijk geen omheiningen er rond met als resultaat dat alle wildlife volledig vrij is. Het zorgde er ook voor dat we een 300km lange “highway” moesten nemen recht door Chobe National Park en dan let wel even op als je deze verkeersborden plots ziet:
De grootste trekpleister in Botswana bevindt zich in het hart van’t land, de grootste binnenlandse delta ter wereld: de Okavango Delta! De Okavango komt het land binnen in het noord-westen van het land en spreidt zich dan uit over honderden, waarschijnlijk zelfs duizenden kanaaltjes, waardoor deze meer dan 200km breed wordt en uiteindelijk verdwijnt in het zand van de Kalahari woestijn.
Zo’n uitgestrektheid kan je natuurlijk alleen maar vatten vanuit de lucht en dus hebben we een vluchtje gemaakt 🙂 :
In het midden van deze delta vind je ook het Moremi Game Reserve, een natuurpark (opnieuw zonder omheiningen) waar de Big 5 te spotten zijn. We bring our 4WD to the test en sturen haar over 130km zanderige wegjes die stilletjes aan modderpoelen worden door de regenval van de voorbije dagen.
Vast komen te zitten in zo’n wild park is geen optie en dus komt Murphy er zich mee moeien.
Gelukkig passeerden er enkele minuten later wat jonge Zuid-Afrikanen die ons uit de put geholpen hebben, letterlijk dan.
Tijd om verder te trekken. We laten ons door een dolle Brit overhalen om een shortcut te nemen recht door de Makgadikgadi zoutvlakte in plaats van de lange, veilige asfaltbaan te nemen. “It’s safer with 2 cars! But because of the rains, we could get stuck and die!” Niet echt geruststellend, maar hij zal wel overdrijven zekers?
Tot we in het midden van de zoutvlakte, op zo’n 100km van enige beschaving, verrast worden door een enorme storm! De stormvloed zorgt voor enorm uitgestrekte overstromingen en maakt van de bovenste 10cm zout een gevaarlijk glibberige schaatsbaan. De 4X4 wordt tot het uiterste gedreven en mijn 4WD-skills serieus aangescherpt.
Na serieus wat gevloek en toch enkele angstdruppels bereiken we het middenste van de zoutwoestijn waar een klein tentenkamp is opgericht. De keuze: even wat meer betalen voor een opgestelde tent met een deftig bed of ons eigen tentje beginnen opstellen in deze modder om misschien overstroomd te worden in het midden van de nacht… euh… uiteraard 🙂
De hele nacht regent het! En wanneer we ’s morgens de tent uitkruipen blijft het gieten. 10u non-stop regen in een enorme vlakte zorgt voor overstroming waar je het einde niet van kan zien. Niet zo enorm diep (30-40cm), maar je ziet niets van waar juist de weg zich bevindt. We zitten dus vast en in een straal van 100km rond ons… niets…
Gelukkig ging net die dag één van de mannen van de controlepost terug naar huis om provisie te gaan halen en hij is wel gewoon om in zo’n condities te rijden, alhoewel hij er toch ook geen gerust hart op had. Gedurende 5 tandenknarsende, zenuwslopende uren volgen we zijn wagen aan 20km/u door de overstroomde vlakte waar het water soms wel tot bijna een meter hoog komt. We dachten vaak dat we er niet zouden doorkomen, maar we hebben het dan toch gehaald! Enkele sfeerbeelden…
Onze Big5 was nog niet compleet. We hadden nog steeds geen neushoorn gespot in the wild en dus maakten we een tussenstop in het Khama Rhino Sanctuary, een “klein” reservaat waar ze neushoorns proberen te redden van hun ondergang.
Verder konden we niet gaan, dus besloten we om terug richting Malawi te steken, recht door Zimbabwe. Veel tijd om te stoppen hadden we niet, maar omwille van autoproblemen kwamen we 5 dagen vast te zitten in de hoofdstad, Harare.
Zimbabwe heeft duidelijk op een bepaald ogenblik in de jaren ’80 bovenaan de Afrikaanse economieën geprijkt, maar heeft sindsdien een drastische inflatie gekend van zelfs meer dan 1.000% dat hun munt werkelijk waardeloos gemaakt heeft. Hierdoor gebruiken ze nu al enkele jaren de US Dollar waardoor alles weer stilletjes aan beter gaat. Die vroegere roem, de teleurgang en het nieuwe herstel kan je duidelijk zien wanneer je door het land rijdt, wat het heel apart maakt.
Onrust in Mozambique dwingt ons een omtoer te maken van zo’n 1.500km via Zambia, maar vooraleer echt definitief terug te keren, kiezen we ervoor van nog te genieten van de wilde natuur in Lower Zambezi National Park. De Zambezi rivier kronkelt hier door prachtige natuurgebieden en weelderige wild life kan gespot worden op z’n oevers.
En dan is het moment echt gekomen om terug te keren, niet alleen naar Malawi, maar ook terug naar België. Na nog een afscheidsmoment in Phalombe, wachten er ons nog de laatste 350km naar Lilongwe, waar we de vlieger zullen pakken richting Brussel EN waar een Nederlandse jongedame ons staat op te wachten om onze wagen over te kopen. “Perfect!” dachten we tot plots “BOEM!!”, Murphy er zich nog eens mee kwam moeien.
Op zo’n 140km van het einde zorgt een klapband nog voor een kapotte bumper, een verwrongen kofferdeur en wat schade aan de carrosserie. “Pas de problème, c’est l’Afrique !” Met wat naald en draad wordt alles netjes op z’n plek gezet en een dag later wordt de auto toch verkocht zoals voorzien.
Eenmaal in Zaventem werden we opgewacht door een heel feestcomité van vrienden en familie, wat niet alleen ons hart enorm warm gemaakt heeft, maar ook de rest en dat was wel nodig! Enorm bedankt, allemaal!!!
En zo kwam er een einde aan ons Afrikaans avontuur en konden we dan opnieuw genieten van enkele zeer belangrijke zaken van’t leven…
La p’tite Lise, het eerste kleinkind in de familie Rémion
Titouan, het metekindje van Marie-Do
No explanation needed…